ﻓﺎﺿﻞ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺳﻴﺪ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺰﺍﺭﻋﻰ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ :
ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﺣﻮﺯﻩ ﺑﺎﻋﻈﻤﺖ ﻧﺠﻒ ﺍﺯ
ﻧﻈﺮ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ
ﺗﺤﻤﻠّﻰ ﺑﻮﺩ . ﺭﻭﺯﻯ ﺍﺯو ﺭﻭﻯ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ
ﺭﻭﺣﻰ ﻛﻨﺎﺭ ﺿﺮﻳﺢ ﻣﻄﻬّﺮ ﺣﻀﺮﺕ
ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ) ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰ
ﺩﺍﺭﺩ : ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﻟﻮﺳﺘﺮﻫﺎﻯ ﻗﻴﻤﺘﻰ ﻭ ﻗﻨﺪﻳﻞ
ﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﺑﺪﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﺭ ﺣﺮﻡ ﺧﻮﺩ
ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﺭﻩ
ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻌﻴﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎﻯ ﺷﺪﻳﺪﻯ ﻫﺴﺘﻢ ؟!
ﺷﺐ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ( ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ) ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰ
ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ : ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺩﺭ ﻧﺠﻒ ﻣﺠﺎﻭﺭ
ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻰ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺳﺖ ﻭ
ﻓﻴﺠﻴﻞ ﻭ ﻓﺮﺵ ﻃﻠﺒﮕﻰ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ
ﻣﺎﺩّﻯ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟّﻬﻰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ
ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﻴﺪﺭﺁﺑﺎﺩ ﺩﻛﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ﻓﻼﻥ ﻛﺲ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻛﻨﻰ ، ﭼﻮﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ
ﺯﺩﻯ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ
ﺑﮕﻮ :
ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻨﺪ .
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﻣﻄﻬّﺮ
ﻣﺸﺮﻑ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ : ﺯﻧﺪﮔﻰ
ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻣﻰ ﺩﻫﻴﺪ !!
ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ
ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ : ﺳﺨﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ
ﺟﻮﺍﺭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ
ﻭﺭﺯﻯ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻛﻦ ، ﺍﮔﺮ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ
ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻭﻯ ﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﻼﻥ
ﺭﺍﺟﻪ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﮕﻴﺮﻯ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮﻳﻰ :
ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻨﺪ
ﺍﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ،
ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﻣﺨﺘﺼﺮﻯ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻪ
ﻓﺮﻭﺵ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﻴﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ
ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ
ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﻴﺪﺭﺁﺑﺎﺩ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻧﻪ
ﺁﻥ ﺭﺍﺟﻪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ، ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻃﻠﺒﻪ
ﺍﻯ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺮﺩﻯ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻭ ﻣﺘﻤﻜﻦ
ﻗﺼﺪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ .
ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍﺟﻪ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﻣﻰ
ﺯﻧﺪ ، ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ
ﺷﺨﺼﻰ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﻯ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺁﻣﺪ ،
ﻃﻠﺒﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ :
ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻨﺪ
ﻓﻮﺭﺍً ﺭﺍﺟﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻰ
ﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ : ﺍﻳﻦ ﻃﻠﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ
ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﺍﺯ
ﺍﻭ ﺗﺎ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﺍﺵ ﻭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺒﺮﻳﺪ
ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﻓﺎﺧﺮ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﻗﻴﻤﺖ
ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ .
ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻧﻴﻜﻮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ
ﻃﻠﺒﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻋﺎﻟﻰ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﻋﺼﺮ
ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ . ﻓﺮﺩﺍ ﺩﻳﺪ ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮ
ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﻮﻥ ﺍﻋﻴﺎﻥ ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﻭ
ﻋﻠﻤﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ
ﺯﻳﻨﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ
ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ، ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ،
ﭘﺮﺳﻴﺪ : ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖ ؟
ﮔﻔﺖ : ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺸﻦ ﻋﻘﺪ ﺩﺧﺘﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ
ﺍﺳﺖ . ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ : ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻋﻴﺶ ﺑﺮﺍﻯ
ﺁﻧﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺷﺪ ، ﺭﺍﺟﻪ ﺑﻪ
ﺳﺎﻟﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ ، ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﺶ ﺍﺯ ﺟﺎﻯ
ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ
ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﻭﻳﮋﻩ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺖ .
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ
ﻣﻦ ﻧﺼﻒ ﺛﺮﻭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ ﻓﻼﻥ ﻣﺒﻠﻎ
ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻣِﻠﻚ ﻭ ﻣﻨﺰﻝ ﻭ ﺑﺎﻏﺎﺕ ﻭ
ﺍﻏﻨﺎﻡ ﻭ ﺍﺛﺎﺛﻴﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻠﺒﻪ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﻧﺠﻒ
ﺍﺷﺮﻑ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﻛﺮﺩﻡ ، ﻭ
ﻫﻤﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭﻻﺩ ﻣﻦ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺩﻭ
ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺳﺖ ، ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ
ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻋﻘﺪ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﻡ ، ﻭ ﺷﻤﺎ
ﺍﻯ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﺩﻳﻦ ، ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺻﻴﻐﻪ ﻋﻘﺪ ﺭﺍ
ﺟﺎﺭﻯ ﻛﻨﻴﺪ .
ﭼﻮﻥ ﺻﻴﻐﻪ ﺟﺎﺭﻯ ﺷﺪ ﻃﻠﺒﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻳﻰ ﺍﺯ
ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻭ ﺣﻴﺮﺕ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ، ﭘﺮﺳﻴﺪ :
ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ؟
ﺭﺍﺟﻪ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻗﺼﺪ ﻛﺮﺩﻡ
ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ) ﺷﻌﺮﻯ
ﺑﮕﻮﻳﻢ ، ﻳﻚ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ; ﺑﻪ ﺷﻌﺮﺍﻯ ﻓﺎﺭﺳﻰ
ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻛﺮﺩﻡ ، ﻣﺼﺮﺍﻉ ﮔﻔﺘﻪ
ﺷﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ ، ﺑﻪ
ﺷﻌﺮﺍﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﻛﺮﺩﻡ ، ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺁﻧﺎﻥ
ﻫﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﭼﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﻤﻰ ﺯﺩ ، ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩ
ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﻈﺮ ﻛﻴﻤﻴﺎ ﺍﺛﺮ
ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ) ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ
ﺍﺳﺖ ، ﻟﺬﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺪﺍ
ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ
ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﮕﻮﻳﺪ ، ﻧﺼﻒ ﺩﺍﺭﺍﻳﻰ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ
ﺑﺒﺨﺸﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺍﻭ ﺩﺭ
ﺁﻭﺭﻡ ، ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻴﺪ ،
ﺩﻳﺪﻡ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ
ﻛﺎﻣﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺼﺮﺍﻉ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ
ﺍﺳﺖ .
ﻃﻠﺒﻪ ﮔﻔﺖ : ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺍﻭﻝ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ؟
ﺭﺍﺟﻪ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ : ﺑﻪ ﺫﺭّﻩ ﮔﺮ ﻧﻈﺮ
ﻟﻄﻒ ﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ
ﻃﻠﺒﻪ ﮔﻔﺖ : ﻣﺼﺮﺍﻉ ﺩﻭﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ، ﺑﻠﻜﻪ
ﻟﻄﻒ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ )
ﺍﺳﺖ . ﺭﺍﺟﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺷﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪ :
ﺑﻪ ﺫﺭّﻩ ﮔﺮ ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ ﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﻛﻨﺪ * ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻛﺎ .ﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻨﺪ
ﻣﻨﺒﻊ : ﮐﺘﺎﺏ ﻋﺒﺮﺕ ﺁﻣﻮﺯ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻴﺦ
ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻧﺼﺎﺭﯾﺎﻥ
